Terschelling, zandhoop tussen Vlie en Borne
vrijplaats voor wie wat op zijn kerfststok had.
Bewoond door volk dat zelf de regels wel zou stellen
en daarbij vaak de wetten van haar heer vergat.
Al meer dan twaalf eeuwen lang,
wordt er geleefd, gestorven en begraven.
En vonden zwervers overal vandaan,
aan deze kust, de rust, een veilige haven.

Zij mengden zich met hen die voor hen kwamen
en vormden door de tijd de Schellinger stam.
Een volk van mensen, dat door leven en ervaring,
de ruimte gaf aan elk die hier van buiten kwam.
Veel kroost van hen die hier ooit wortel schoten,
vonden geen toekomst op ’t schrale zand.
Verlieten ’t oude nest en zochten hun heil elders,
en zwierven weg, naar ’t grote vaste land.

Met hun vertrek vertrok de jonge aanwas
en daarmee ook veel ondernemersgeest.
Wat zou er van het eiland zijn geworden,
als er alleen maar export was geweest?
Maar naast de ex, de im van vastewalse mensen.
Zij vonden op dat land te midden van de zee
geluk en werk, vervulling van hun wensen
en deelden mee in Schellinger wel en wee.

Zo woont er nu een volk van vreemde vogels,
de rest van wat er kwam en nog van vroeger was.
Een ieder met het recht zich Schellinger te noemen,
geen onderscheid naar afkomst of naar ras.
En overtuigd van ’t voorrecht hier te mogen wonen
en met een knipoog naar hen daar aan de wal.
Wat voor pracht men ons daar ook kan tonen,
wij vinden allemaal, Terschelling bovenal.

.